Paano makakamit ng tao ang tunay na kaligayahan?

Makakamit ng tao ang tunay na kaligayahan sa pamamagitan ng pagsuko sa Diyos, pagsunod sa Kanya, at pagtanggap sa Kanyang mga kapasyahan at patakaran.

Marami ang nagsasabing ang lahat ng bagay ay walang tunay na kahulugan, kaya may kalayaan tayong lumikha ng kahulugan para sa ating mga sarili upang magkaroon ng kasiya-siyang buhay. Ang pagtatanggi sa layunin ng ating pag-iral ay isang uri ng pandaraya sa sarili. Para bang sinasabi natin sa ating mga sarili, "Ipagpalagay natin o magpanggap tayo na mayroon tayong layunin sa buhay na ito." Parang tayo ay mga bata na nagkukunwaring mga doktor, nars, o mga magulang. Hindi natin makakamit ang tunay na kaligayahan maliban kung alam natin ang ating layunin sa buhay.

Kung ang isang tao ay inilagay laban sa kanyang kagustuhan sa isang marangyang tren, at natagpuan ang kanyang sarili sa unang klase, isang marangyang karanasan, pinakamataas na antas ng kaginhawaan. Magiging masaya ba siya sa paglalakbay na ito nang hindi nalalaman ang mga sagot sa mga tanong tulad ng: Paano ako nakasakay sa tren? Ano ang layunin ng paglalakbay? Saan ito patungo? Kung ang mga tanong na ito ay mananatiling walang sagot, paano siya magiging masaya? Kahit na magsimula siyang mag-enjoy sa lahat ng mga kaginhawaan na nasa kanyang harapan, hindi siya kailanman makakamit ng tunay at makabuluhang kaligayahan. Ang masarap na pagkain ba sa paglalakbay na ito ay sapat na upang kalimutan ang mga tanong na ito? Ang ganitong uri ng kaligayahan ay magiging pansamantala at huwad, na nakakamit lamang sa pamamagitan ng sinasadyang pag-iwas sa paghahanap ng mga sagot sa mga mahahalagang tanong na ito. Ito ay tulad ng isang artipisyal na kaligayahan na dulot ng kalasingan na nagdudulot ng kapahamakan sa nagtatamasa nito. Samakatuwid, ang tunay na kaligayahan ng tao ay makakamit lamang kung mahahanap niya ang mga sagot sa mga tanong na ito tungkol sa pag-iral.