ج- ایمان به الله متعال:

§ اینکه ایمان داشته باشی که الله تو را آفریده و به تو روزی داده است و او تنها مالک و فرمانروای همه موجودات است.

§ او معبود است و معبودی جز او نیست.

§ او عظیم و بزرگ و کامل است و همه حمد و ستایش از آن اوست، و برای او نام های نیکو و والاترین صفات است، او همتایی ندارد و چیزی شبیه او نیست، و او منزه است.

ایمان به فرشتگان:

آنها مخلوقاتی هستند که الله ایشان را از نور خلق کرده است تا او را بپرستند و کاملاً تابع فرمان او باشند.

- و از جملۀ آنان جبرئیل علیه السلام است که بر پیامبران وحی نازل می کند.

ایمان به کتاب ها:

آنها کتابهایی هستند که الله بر پیامبرانش نازل کرده است.

مانند قرآن: بر محمد صلی الله علیه وسلم.

انجیل: بر عیسی علیه السلام.

تورات: بر موسی علیه السلام.

زبور: بر داود علیه السلام.

صحیفه های ابراهیم و موسی: بر ابراهیم و موسی.

ایمان به رسولان:

و آنها کسانی هستند که الله متعال آنها را به سوی بندگانش فرستاده تا به آنها بیاموزاند و آنها را به نیکی و بهشت بشارت دهد و از بدی و جهنم بیم دهد.

بهترین آنها: اولو العزم هستند، که عبارتند از:

نوح عَلَيْهِ السَّلَامُ.

إبراهيم عَلَيْهِ السَّلَامُ.

موسى عَلَيْهِ السَّلَامُ.

عيسى عَلَيْهِ السَّلَامُ.

محمد ﷺ .

ایمان به روز آخرت:

و آن بعد از مرگ در قبر می باشد، و در روز قیامت و روز برانگیخته شدن و حساب که اهل بهشت در خانه‌های خود ساکن شوند و اهل دوزخ در خانه‌های خود خواهند شدند.

ایمان به قضا و قدر؛ خیر و شر آن.

قدر: عقیده بر این که الله هر آنچه را که در عالم واقع می شود می داند و آن را در لوح محفوظ نوشته و وجود و خلقت آن را اراده کرده است.

الله متعال فرموده اند: ﴿إِنَّا كُلَّ شَيْءٍ خَلَقۡنَـٰهُ بِقَدَر 49﴾

[سورة القمر ٤٩].

ما هر چه آفریدیم به اندازه آفریدیم.

و آن دارای چهار مرتبه می باشد:

اول: علم الله متعال، از جمله علم قبلی او به همه چیز قبل و بعد از رخ دادن آن.

و دلیل آن قول الله متعال: ﴿إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَيُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَيَعْلَمُ مَا فِي الْأَرْحَامِ وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ مَاذَا تَكْسِبُ غَدًا وَمَا تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ 34﴾

همانا علم قیامت نزد الله است و او باران را فرو می آورد و او آنچه که در رحم های آبستن است می‌داند و هیچ کس نمی‌داند که فردا چه خواهد کرد و هیچ کس نمی‌داند که به کدام سرزمین مرگش فرا می‌رسد، که تنها الله دانا و آگاه است. [سورة لقمان: 34].

دوم: الله متعال آن را در لوح محفوظ نوشته است،

همه چیز که اتفاق افتیده و یا اتفاق خواهد افتید در کتابی نزد او نوشته است.

دلیل آن، قول الله متعال: ﴿وَعِنْدَهُ مَفَاتِحُ الْغَيْبِ لَا يَعْلَمُهَا إِلَّا هُوَ وَيَعْلَمُ مَا فِي الْبَرِّ وَالْبَحْرِ وَمَا تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلَّا يَعْلَمُهَا وَلَا حَبَّةٍ فِي ظُلُمَاتِ الْأَرْضِ وَلَا رَطْبٍ وَلَا يَابِسٍ إِلَّا فِي كِتَابٍ مُبِينٍ 59﴾

و کلیدهای خزائن غیب نزد اوست، کسی جز او بر آن آگاه نیست و نیز آنچه در خشکی و دریاست همه را می‌داند و هیچ برگی از درخت نمی‌افتد مگر آنکه او آگاه است و نه هیچ دانه‌ای در زیر تاریکی‌های زمین و نه هیچ تر و خشکی، جز آنکه در کتابی مبین مسطور است. [سورة الأنعام: 59].

سوم: اینکه همه چیز به خواست الله اتفاق می افتد، هیچ چیز از او و از خلقش جز به خواست او اتفاق نمی افتد.

دلیل آن، قول الله متعال: ﴿لِمَنْ شَاءَ مِنْكُمْ أَنْ يَسْتَقِيمَ 28 وَمَا تَشَاءُونَ إِلَّا أَنْ يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ 29﴾

تا هر که از شما بندگان بخواهد راه راست پیش گیرد. و شما نمی‌خواهید مگر آنچه الله آفرینندۀ عالمیان بخواهد. [سورة التكوير: 28، 29].

چهارم: اعتقاد به اینکه همه موجودات مخلوقات الله هستند، و او نفس و صفات و حرکات آنها و همه چیز که در آنها است را آفریده است.

دلیل آن، قول الله متعال: ﴿وَاللَّهُ خَلَقَكُمْ وَمَا تَعْمَلُونَ 96﴾

درحالی‌ که الله سبحانه هم خود شما، و هم اعمال‌ تان را آفریده،( و این بت‌ها یکی از اعمال شما هستند، پس او تعالی سزاوار است که به تنهایی عبادت شود، و دیگران با او شریک قرار داده نشوند) [سورة الصافات: 96].